Worst ever

Κυριακή του Πάσχα σήμερα (βασικά χτες, αλλά το είχα έτοιμο το κείμενο. απλά δεν πρόλαβα να το ανεβάσω!).

Για μένα , που απαιχθάνομαι τις Κυριακές, αυτή είναι η χειρότερη όλων.

Μια μέρα "διακοπών" που απλά πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράματα. Υποχρεωτικά.

Σήμερα λοιπόν πολύς κόσμος χαίρεται.

Εγώ ως πολέμιος των Κυριακών, κάθομαι και παρατηρώ. Παρατηρώ τους υπολοίπους που χαίρονται, μήπως και βρω και 'γω κάποιον λόγο συμμετοχής στο όλο νταβαντούρι.

Στις αυλές κάποιες οικογένειες καταφέρανε να αγοράσουν το αμνοερίφιο, να το ψήσουν και να φάνε μέχρι σκασμού. Μετά ξεραθήκανε στον ύπνο.

Κόσμος περιφερόταν στους δρόμους με τα πιο κυριλάτα ρούχα που διαθέτουν στη ντουλάπα τους για να πάνε στην καφετέρια / μπαρ (ναι , είναι δύο-σε-ένα) να πιούν τον καφέ / ποτό και να γυρίσουν σπίτια τους. Με το κεφάλι καζάνι από την εξωφρενικά δυνατή μουσική.

Στην καλύτερη να πηγαίνανε στο σπίτι κάποιου εορτάζοντα.

Τα πάντα κλειστά εκτός από τα περίπτερα και τις καφετέριες / μπαράκια.

Πόλεις και χωριά φαντάσματα εκτός από το σημείο που αναβλίζει καφέ κ αλκοόλ (η πηγή).

Στην τηλεόραση όλο επαναλήψεις και ταινίες που τις έχουμε δει δέκα φορές την κάθε μιά, με καμιά εκπομπή τύπου "Κυριακή στο χωριό" όπου θα βλέπουμε άπειρα φαγητά στρωμένα σε τραπέζι και αγνώστους να χορεύουν, αποκρύπτοντας σημαντικές ειδήσεις και γεγονότα της ημέρας.

Μην μας κάτσει βαρύ το αρνάκι.

Αυτό που είδα ήταν νοικοκυρές ψόφιες από την κούραση (μια βδομάδα πασχαλινές δουλειές και δυό μέρες σερί στην κουζίνα για να ετοιμαστούν τα πατροπαράδοτα εδέσματα. Και μετά μένει η λάτζα).

Κόσμο να πηγαίνει για καφέ με μια κούραση στο βλέμα τους (πιθανότατα να οφείλεται στο χτεσινοβραδυνό ξενύχτι ή στη βαρυστομαχιά) σαν να αναγκαζόντουσαν να πάνε.

Μια Κυριακή λοιπόν, που τα πάντα κινούνται σε ένα κλίμα προσποιητής χαράς

Μια χαρά απόλυτης καταπίεσης.

Ευχαριστώ πολύ, δε θα πάρω.

Για όλους αυτούς που έχουν λόγο συμμετοχής στο πανηγύρι δεν έχω κανένα μένος ή μίσος. Πραγματικά εύχομαι να περνάνε κάθε χρόνο και καλύτερα!

one of my favourites

Πιστεύω σε όλους μας έχει τύχει, τουλάχιστον μία φορά..
Σε κάποια άκυρη στιγμή, βγάζεις το κινητό, την μηχανή και απλά τραβάς αυτό που βλέπεις..


Δυό μέρες πριν, με "έστησε" ένας φίλος, κάθησα για ένα καφεδάκι (έπιασε βροχή, που να πάω βόλτα?) και απλά... έβγαλα φωτογραφία αυτό που έβλεπα...

Do the math!

Είναι γνωστό σε όλους μας (νομίζω), πως οι άνθρωποι τους οποίους αγαπάς πιο πολύ από κάθε τι σ' αυτόν τον κόσμο, οι άνθρωποι για τους οποίους ζεις και αναπνέεις, είναι αυτοί που σε πληγώνουν περισσότερο..

Είχα πιστέψει ότι υπάρχει μια αναλογία σ' αυτή τη σχέση. Όσο πιο πολύ αγαπάς κάποιον, τόσο πολύ μπορεί να σε πληγώσει. Όσο πιο πολύ νοιάζεσαι, τόσο πιο πολύ απογοητεύεσαι.

Και απλά το είχα δεχτεί.

Για πολύ καιρό έψαχνα να βρω τυχόν "παραμέτρους". Και ως συνήθως οι καλύτερες ιδέες σου έρχονται σε άσχετες χρονικές στιγμές (οι βόλτες στην παραλία βοηθάνε)..

Νομίζω κατέληξα σε ένα συμπέρασμα. Οι απαιτήσεις μας είναι αυτές που καθορίζουν τη σχέση αυτή. Όσο πιο πολλά περιμένουμε , όσο πιο πολλά "απαιτούμε" από τους αγαπημένους μας, τόσο πιο εύκολα πληγωνόμαστε. Γιατί απλά δεν ικανοποιούνται οι προσδοκίες μας.

Η απορία μου όμως είναι η εξής : γιατί ο άλλος είναι υποχρεωμένος να ικανοποιήσει τις προσδοκίες αυτές? Τι υποχρέωση έχει? Επειδή εμείς περιμένουμε κάποια πράγματα από αυτόν σημαίνει ότι υποχρεούται να καλήψει τις προσδοκίες μας?

Εκεί όμως είναι και το λάθος μας. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος να ικανοποιεί τις προσδοκίες / απαιτήσεις κανενός. Μπορεί να προσπαθήσει αν θέλει, αλλά και πάλι κανείς δεν πρέπει να ζητά εγγύηση επιτυχίας.

"Σταμάτα να με στεναχωρείς" μου είπανε πάλι.

"Σταμάτα να απαιτείς" απάντησα.

Δεν νομίζω να με καταλάβανε...

Πόσα κιλά είναι ένας τόνος?

Περίεργη η σημερινή μέρα...

Μαθήματα, κακές συνεννοήσεις με τον φάδερ για το αμάξι, ένα τετράωρο άγχος χωρίς λόγο... (ουφ!)

Την σκέψη μου από όλα αυτά τράβηξε μια ερώτηση της πιτσιρίκας που κάνω μάθημα (9 χρονών η μικρή) κατά τη διάρκεια του mini break ανάμεσα στην ιστορία και τα μαθηματικά : "Γιατί να θέλει κάποιος να πεθάνει? Ξέρεις?"

Σκάλωσα για μια στιγμή. Αν μου το ρωτούσε κάποιος που είχε το λιγότερο μιάμιση δεκαετία στην πλάτη του, θα απαντούσα αναίσχυντα "Γιατί είναι μαλάκας" (μετά θα έπιανα τη συζήτηση στα σοβαρά).

-Γιατί νομίζει ότι τα προβλήματά του δεν λύνονται. Και προτιμά να πεθάνει παρά να τα αντιμετωπίσει. Αυτό όμως είναι λάθος. Όλα τα προβλήματα λύνονται.

Με κοίταξε με ένα περίεργο βλέμμα. "Γιατί ρωτάς? Πώς σου ήρθε?"

-Έπαιζα με την μαμά μου και της έκανα πλάκα ότι θα της έκοβα το κεφάλι (η μικρή διάβασε πρόσφατα πάλι την "Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων", υποθέτω ότι παρίστανε τη βασίλισσα) και μου είπε η μαμά "κάντο και στ' αλήθεια, να ηρεμίσω από όλες αυτές τις στεναχώριες"..

Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται.

-Πλάκα ρε σου έκανε! Σιγά μην το εννοούσε!

Τι στο καλό να της πω?

Οι γονείς της μικρής χωρίζουν. Άσχημα. Ο αδερφούλης της είναι 4 χρονών, δεν καταλαβαίνει κ τόσα πολλά.. η μικρή όπως είναι παρατηρητής των πάντων.

Δεν με νοιάζει ποιός "φταίει". Καρφί δε μου καίγεται μπορώ να σας πω.

Συγχίζομαι που η μικρή (ας την πούμε Μαρία) μπαίνει πάντα στη μέση των καυγάδων τους , τη ρωτάνε ποιός έχει δίκαιο κ ποιός όχι, με ποιόν θέλει να μείνει (με τον μπαμπά που έχει λεφτά ή με τη μαμά?). Ο πατέρας της αποκαλεί την μάνα "τρελή" , η μάνα αναφέρεται στον πατέρα "αυτός" . Το παιδί πραγματικά είναι σε δεινή θέση. Και απορώ γιατί ένας γονιός να φέρνει το παιδί του σε τέτοια θέση. Μπορεί να θες να τον σκοτώσεις τον άλλον, αλλά κάνεις τουμπεκί για χατίρι των παιδιών σου!

Ακούω τη φωνή της και επανέρχομαι στην πραγματικότητα.

-Αλήθεια σου λέω , το εννοούσε!!

-Και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι το εννοούσε?

Δαγκώθηκα στην θύμηση ενός κοτσομπολιού, ότι η μάνα της Μαρίας έκανε απόπειρα αυτοκτονίας, λίγο καιρό πριν. Λες να ήταν αλήθεια?

-Ξέρω την μαμά μου! Το εννοούσε!

-Η μαμά σου είναι πολύ αναστατωμένη όλον αυτόν τον καιρό Μαρία μου. Είναι στεναχωρημένη. Δεν θα το εννοούσε ακριβώς έτσι. Να της πεις όμως ότι τέτοια λόγια σε στεναχωρούν και δεν θέλεις να λέει τέτοια πράγματα! Θα της το πεις?

-Ναι.. φέρε τώρα τα μαθηματικά, να κάνω τις ασκήσεις.

Δεν ξέρω αν απάντησα σωστά. Τι να απαντήσεις σε ένα εννιάχρονο πληγωμένο παιδί?

Και τι να σκεφτεί κανείς για ανθρώπους που γίνανε γονείς, χωρίς να το θέλουν (όπως φάνηκε εκ των υστέρων) και το μόνο που τους νοιάζει τώρα είναι να βγάλει ο ένας τα μάτια του άλλου?Πόσα κιλά μαλακίας μπορεί να κουβαλάνε στα κούφια κεφάλια τους?

"Για πες μου Μαρία, θυμάσαι πόσα κιλά είναι ο ένας τόνος?"....

Hello σας!

Καταραμένες Κυριακές....

(Πραγματικά δεν τις αντέχω αυτές τις μέρες.)

Θεωρώ ότι οι Κυριακές σε ωθούν στην αυτοκτονία. Ράθυμες μέρες... νωθρές... Κυριακές του απόλυτου τίποτα!Είναι ένα καταδικασμένο εικοσιτετράωρο.. καταδικασμένο να το μισήσεις!

Έχει υπερβολικά λίγες ώρες για να μπαλώσεις υποχρεώσεις της βδομάδας που πέρασε και υπερβολικά πολλές ώρες αν δεν έχεις να κάνεις κ πολλά!

Για κάποιο λόγο νιώθω ότι οι Κυριακές μου πλέον είναι πολύ κοντά η μία με την άλλη... νιώθω πως χτες ακόμα ήταν Κυριακή, αλλά μεσολάβησε μια ολόκληρη εβδομάδα , και , τσουπ, έσκασε μύτη άλλη μια Κυριακή..

Σκέφτηκα να κάνω κάτι καινούριο και αποφάσισα να κάνω αυτό το blog..

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κάνω κάτι, αν θα καταφέρω να το κρατήσω και κυρίως, να το κάνω ενδιαφέρον.

Μια ανάρτηση κάθε Κυριακή και αν μπορώ και μέσα στη βδομάδα, ακόμη καλύτερα...

So... Hello world!