Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Για την Ιωάννα!!!

Γειά σας και πάλι...

Ζητώ συγνώμη για το προχτεσινό μου παραλλήρημα, αλλά κάπου πρέπει να ξεσπάσω και εγώ.
Δεν μπορώ να πανικοβληθώ μπροστά στους γονείς μου, ούτε στην 14χρονη αδερφή μου...
Αν το κάνω, ο πανικός θα γίνει ντόμινο ..

Λοιπόν... για κοιτάξτε στα δεξιά λιγάκι..

Το μωρό που βλέπετε είναι η Ιωάννα, το πρώτο παιδάκι της φίλης μου της Βίκυς και ανιψάκι της φίλης μου της Γιώτας.
Γεννήθηκε στην Αμερική και εκεί μένει με την οικογένειά της.
Το μωρό αυτό δεν το έχω δει από κοντά και το αγαπάω πραγματικά.

Δυστυχώς πάσχει από νωτιαία μυϊκή ατροφία (SMA) και δεν ξέρουμε για πόσο καιρό μπορεί να είναι μαζί μας.

Η Βίκυ αποφάσισε (μαζί με την Ιωάννα, όπως θα δείτε στο blog της) να ενημερώσουν όσο κόσμο μπορούν για την ασθένεια αυτή, γιατί δεν είναι και τόσο ... σπάνια.

Και είπα να βοηθήσω.

Γι αυτό , σας θερμο-παρακαλώ, ρίξτε μια ματιά στο μπλογκ της Ιωάννας και αν θέλετε, διαδώστε το και εσείς με την σειρά σας!!!

(ναι , είμαι σπαμερ, αλλά για καλό σκοπό!)

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Τα χειρότερα ήρθαν.

Θυμάμαι που όταν ήμουν μικρή και στεναχωριόμουν για κάτι, η μάνα μου , μου έλεγε πάντα
"Μη στεναχωριέσαι. Υπάρχουν και χειρότερα".


Με θύμωνε πάρα πολύ αυτή η φράση : "Υπάρχουν και χειρότερα".

Το πνεύμα αντιλογίας μέσα μου απαντούσε:
"Πάντα υπάρχουν χειρότερα. Γιατί να μην κοιτάω τα καλύτερα?"
Έπειτα θυμόμουν ένα καδράκι που είχε κρεμασμένο κάπου στο δωμάτιό της , στο οποίο έγραφε
"Έκλαιγα που δεν είχα παπούτσια, ώσπου γνώρισα κάποιον που δεν είχε πόδια".
Και έβγαζα τον σκασμό.

Κάπως έτσι μας μεγάλωσε η μάνα μου (εμένα και τις αδερφές μου).
Με την λογική του "πάντα υπάρχουν χειρότερα".
Λιγάκι μίζερος τρόπος σκέψης, να χαίρεσαι που δεν είσαι στην θέση του άλλου,που είναι "στα χειρότερα".
Άλλά αυτό έκανε. Καλώς ή κακώς δεν ξέρω..

Αυτά τα χρόνια, που όλα πάνε κατα διαόλου, απλοποίησα όσο μπορούσα τα πράματα.
Το θέμα είναι να είμαστε καλά. Όλα τα άλλα δεν μετράνε.
"Σκασίλα μου αν έρθει να μου πάρει η τράπεζα το σπίτι ή το αμάξι.
 Η οικογένειά μου να είναι καλά."
(Τόσο απλοποίηση έπεσε.)
Και μπήκα και γω στην λογική του "υπάρχουν και χειρότερα".
Και καθησύχαζα τον εαυτό μου.


Αυτές τις μέρες όμως έχουμε φρικάρει ομαδικώς στο σπίτι.

Για να πάρουμε πλέον φάρμακα από το φαρμακείο, πρέπει να τα πληρώσουμε κανονικά, ολόκληρη την τιμή του φαρμάκου και μετά να πάμε να πάρουμε τα χρήματά μας από το ΙΚΑ (καλά κρασά δηλαδή).

Μα καλά, θα μου πεις, αφού θα τα πάρεις πίσω τα λεφτά σου, τι σε νοιάζει? Βαριέσαι να πας μέχρι το ΙΚΑ?"

ΧΕΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΥ!!!!
Αυτό γίνεται γιατί το ΙΚΑ (και τα ταμεία γενικότερα) δεν έχουν ρευστό να πληρώσουν τους προμηθευτές. 
Πώς θα πληρώσει σε μένα το ΙΚΑ τα ίδια λεφτά που δεν μπορεί να δώσει στους προμηθευτές?

Είναι βέβαιο πως δεν θα πάρουμε σεντ πίσω, καθότι δεν υπάρχει ρευστό στα ταμεία. 

Και καλά εγώ, που θέλω ένα κουτί αντισταμηνικά το μήνα για τις αλλεργίες μου, λες δεν έγινε και τίποτα.
Η μάνα μου θα πρέπει να πληρώνει 200 ευρω τον μήνα και ο πατέρας μου άλλα 350 για φάρμακα, τη στιγμή που και οι δύο είναι ασφαλισμένοι! Ο πατέρας μου πάσχει απο στεφανιαία νόσο, δεν γίνεται να μην πάρει τα φάρμακά του, όπως κ
αι χιλιάδες κόσμος που έχει σοβαρότερα προβλήματα υγείας.

Πληρώνουμε μια ΠΑΝΑΚΡΙΒΗ ασφάλεια που δεν μας παρέχει άμεσα και δωρεάν ιατρικές εξετάσεις, δεν μας παρέχει φάρμακα και ζητά εισιτήριο 5 ευρώ κάθε φορά που πάμε σε νοσοκομείο ή κέντρο υγείας!

Κοινώς, όποιος έχει λεφτά να πληρώσει τα φάρμακά του θα ζήσει. 
Αν όχι, καλό ψόφο.

Όποιος δεν έχει λεφτά πεθαίνει.
Αυτό μόνο σκέφτομαι.

Τα χειρότερα ήρθαν. Και συμβαίνουν σε μας και σε πολύ κόσμο γύρω μας.
Και μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει απο δω και μπρος η κατάσταση.
Δεν μπορώ να απλοποιήσω άλλο τα πράματα.
Ειλικρινά, δεν πάει άλλο.

Τα χειρότερα ήρθαν.

ΠΟΤΕ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΤΕ ΧΑΜΠΑΡΙ ???

Σάββατο 12 Μαΐου 2012

To be or not to be (happy) ?

Ο Απρίλιος του 2012 δεν υπάρχει στο μπλογκ αυτό...
(κυριολεκτικά μιλώντας)

Ειλικρινά , ξεχάστηκα..

Κάτι οι υποχρεώσεις, λίγο το πάσχα (φετός, το προσέξατε, δεν γκρίνιαξα... συγκρατήθηκα!),
αλλαγή λειτουργικού στο μηχάνημα, κόπος μέχρι να το φέρω στα μέτρα μου...
εε , πάει ο μήνας!!!

Δεν πρόκειται να ασχοληθώ με τις "ιστορικές" αλλαγές που συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό.
Υπάρχουν χιλιάδες blog εκεί έξω που και καλύτερα από μένα τα λένε και είμαι σίγουρη ότι θα τα βρείτε πιό ενδιαφέροντα.

Λέω να σας πρίξω λιγάκι και να πω για μένα.

Και βασικά , οποιαδήποτε γνώμη / σκέψη (on topic ή off topic δεν έχει καμία σημασία) δεκτή.

Το λοιπόν.....
Προσπαθώ να κάνω μια αλλαγή στην καθημερινότητά μου (άσχετα που δεν μου βγαίνει)..
Θα σας εξηγήσω ακριβώς τι προσπαθώ να κάνω (μπας και το καταλάβω και γω δηλαδή).

Κάποιος μου είπε ότι το να είσαι χαρούμενος / κεφάτος,  εξαρτάται κατα πόσο θες εσύ να είσαι και όχι από τις καταστάσεις που ζεις.Ότι είναι στάση ζωής.
Σε φάση "αν το πιστέψεις θα γίνει".

Αυτό προσωπικά το θεωρώ την μεγαλύτερη μπαρούφα που έχω ακούσει.
Το placebo effect σε όλο του το μεγαλείο.
Θα μου πηγαίνουν όλα σκατά, αλλά εγώ θα είμαι σαν να 'χω καπνίσει το καλύτερο χόρτο και θα λέω "είμαι μια χαρά"??

"Δεν γίνονται αυτά" , σκέφτηκα.

Αυτό όμως που μπορώ να κάνω για να έχω λιγάκι κέφι παραπάνω, είναι να κάνω κάτι που πιθανά να μου φτιάξει το κέφι.

Το tricky part όμως είναι πως , εγώ σαν άνθρωπος, αν είμαι σκατά ψυχολογικά δεν έχω όρεξη να κάνω και πολλά πράματα και δεν μπορώ να με "αναγκάσω" να κάνω κάτι που κατα γενική ομολογία μου φτιάχνει το κέφι.
Παραδείγματος χάρη, να παίξω κιθάρα.
Μου έρχεται να την κάνω καυσόξυλα.

Αυτό που προσπαθώ να κάνω λοιπόν είναι να αντιμετωπίσω την φυσική μου αντίδραση στην κακοκεφιά, και να κάνω το οτιδήποτε μπορεί να με ευχαριστήσει.

Λογικό δεν σας φαίνεται?

Δυστυχώς (όπως προείπα), προσπαθώ (μόνο) και δεν μου βγαίνει...

Έτσι καταλήγω στο ένα μοναδικό πράγμα που μπορεί να μου φτιάξει το κέφι...

Τι νομίζετε καλέ?

Στην σοκολάτα αναφέρομαι...