Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Χαζεύοντας στα ιντερνέτια....

Το γνωστό. Γυρνάς σπίτι από το βραδυνό ποτάκι και χαζεύεις διάφορα "στα ιντερνέτια".
Πέφτεις και σε διαμαντάκια ώρες και φορές.
Σημείωσα μερικά σε μια κόλλα χαρτί που βρήκα μπροστά μου και είπα να τα μοιραστώ.


  • You should not confuse your career with your life.
  • Nobody cares if you can't dance well. Just get up and dance.
  • Nobody is normal.
  • A person who is nice to you, but rude to a waiter, is not a nice person.
  • Your friends love you anyway.

Και το καλύτερο το άφησα για το τέλος.
Η έκθεση μιας μικρής για το τί είναι αγάπη.


"What is love?"

"Love is when you're missing some of your teeth
 but you're not afraid to smile
 because you know your friends will still love you even though some of you is missing."

kudos to Emma K. (age 6)

Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

I am back

Το παράκανα αυτή τη φορά.
Πραγματικά όμως.

Ο χρόνος περνά, και δεν λογαριάζει.

Και εγώ χαμπάρι δε πήρα.
Βλέπω πόσο καιρό έχω να γράψω εδώ και σκέφτομαι "αποκλείεται".
Και όμως.
Anyway.

.
.
.
.
.

Γενικώς δεν το έχω με το γράψιμο.
Προσπαθώ όμως.

Να πω πως το διάστημα που εξαφανίστηκα αγάπησα μερικές Κυριακές.
Γιατί εκεί που δεν περίμενα απολύτως τίποτα, ήρθαν πολλά και ωραία.
Και εκεί που είπα "σαν να 'ναι καλές οι Κυριακές" ήρθαν οι άλλες.
Από αυτές τις μισητές.
Που περιμένεις πολλά.
Και δε γίνεται τίποτε μέχρι το τέλος τις μέρας.

Συμβαίνουν αυτά.

Δεν μπορεί να είναι κάθε Κυριακή γιορτή.

Η κάθε μέρα μας πρέπει να είναι.

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

Time

Παλιά ήθελα να περνάει γρήγορα ο καιρός.
Ένιωθα ότι όλα αυτά που ήθελα είναι μπροστά μου και βιαζόμουν να έρθουν.
Ο καιρός περνούσε, και όταν τα καλά που ήθελα ήταν εδώ, εγώ ήθελα τα επόμενα.
Και μετά τα επόμενα.

Ακόμα μέσα μου περιμένω το παρακάτω.
Πλέον ξέρω όμως ότι πρέπει να στρώσω το "τώρα" για να είναι το παρακάτω αυτό που εγώ θέλω.

Πριν πέντε χρόνια , ακριβώς πριν 5 χρόνια, ήμουν σε ένα αεροδρόμιο και δεν είχα ιδέα τι ερχόταν.
Μόνο με την λέξη "πανικός" θα μπορούσα να περιγράψω το πως ένιωθα.
Πανικός αναμειγμένος με μπόλικη δόση στεναχώριας.
Πέντε χρόνια μετά, ο πανικός υποχώρησε.
Η στεναχώρια μετριάστηκε, αλλά παρέμεινε.

Πέντε χρόνια.

Ακόμα δεν μπορώ να το χωνέψω.

Γιατί περνάει έτσι ο καιρός γαμώτο?



Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2013

Ξέρεις εσύ τι γίνεται στις Σκουριές Χαλκιδικής?



Λίγος κόσμος γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει στις Σκουριές Χαλκιδικής.

Οι περισσότεροι νομίζουν ότι είναι κάτι τρελοί που δεν θέλουν να έρθει η ανάπτυξη και να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας.

Δεν είναι αυτό το θέμα όμως.

Αφιερώστε λίγο χρόνο και δείτε το εξαιρετικό ντοκυμαντέρ του Εξάντα "Ο θησαυρός της Κασσάνδρας"






Σάββατο 16 Φεβρουαρίου 2013

Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια...

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός.

Τα παιδιά, με την αφοπλιστική τους ειλικρίνεια, την ευθύτητά τους και χωρίς το άγχος της "ευγένειας" σου λένε κατάμουτρα αυτό που δεν λες ούτε στον εαυτό σου.

Χωρίς δεύτερες σκέψεις και ενοχές.

Και όταν ακούς αυτή την αλήθεια που δεν θέλεις  ούτε να σκεφτείς (πόσο μάλλον να παραδεχτείς) σκαλώνεις.

Γι αυτό τα πηγαίνω τόσο πολύ τα πιτσιρίκια.

Γιατί δεν τους νοιάζει.

Γιατί για τα παιδιά δύο καταστάσεις υπάρχουν μόνο: αλήθεια και ψέματα.

Και επιλέγουν να σου λένε την αλήθεια κατάμουτρα.

Μακάρι να ήμασταν όλοι παιδιά.

Δευτέρα 31 Δεκεμβρίου 2012

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Hello σας!!!

Ξέρω, εξαφανίστηκα πάλι, αλλά περνάω (δυστυχώς) μια από τις πλέον ανέμπνευστες περιόδους της ζωής μου...
Σαν όλους τους Έλληνες, η μόνιμη συζήτηση είναι πολιτική.
Οικονομική.
Καταθλιπτική.

Όπως έλεγα και πριν ένα χρόνο, τα καταφέραμε και φέτος! 
Είμαστε ακόμα εδώ!!! Whooooho!!!

Μπήκα να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλο τον κόσμο, να είμαστε και του χρόνου εδώ και ας γκρινιάζουμε για τα πάντα.

Και μη ξεχνάτε ... χρόνος είναι και κυλάει!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!

Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

Taking A Nap


Κάθε μέρα θέλω να γράψω κάτι, κάτι που να αξίζει να το διαβάσει κανείς..
Αλλά που... 
Ποτέ δεν ήμουν πολύ καλή με τις λέξεις.
Οπότε, λέω να σας δείξω αυτή τη φωτογραφία μου, που μου αρέσει αρκετά!
Την έβγαλα πριν 4 σχεδόν χρόνια.
You like? 
:D



Taking a nap...