Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Πόσο εύκολα ξεχνάμε εμείς οι μεγάλοι;

Προσπάθησα χτες και σήμερα να κάνω μάθημα στην δεκατριάχρονη αδερφή μου (να της λύσω τυχόν απορίες στα μαθηματικά... γράφει εξετάσεις αύριο).
Και φυσικά, έγινε σφαγή στο σπίτι.
Γιατί , επειδή είμαι αδερφή της φυσικά, μπορεί να "βγάλει γλώσσα" και να με αγνοεί επιδεικτικά, πράμα που με εξοργίζει.
Όσο έκανα υπομονή, τόσο σήκωνε μπαϊράκι η μικρή...
Μέχρι που έβαλα τις φωνές και σαν οκτάχρονο πήγε και έκανε παράπονα (κλαίγοντας πάντα) στην μάνα.
"Από που ήρθε τώρα αυτό;" σκέφτηκα.
Αυτό που με τρομάξε είναι, πως παρόλο που καταλαβαίνω ότι είναι στην εφηβεία και η φάση στην οποία βρίσκεται είναι άκρως περίεργη, όλες μου οι προσπάθειες για συνεννόηση πήγαν στο βρόντο.
"Ώρα για ανασκαφή" είπα και κατέβηκα στο υπόγειο να βρω την κούτα που θα με ταξίδευε πίσω στον χρόνο.
Ναι έχω μια τέτοια κούτα. Θα σας εξηγήσω αμέσως.

Όταν ήμουν στην ηλικία της έγραφα ημερολόγιο, σχεδόν καθημερινά, με ότι ηλιθιότητα έσκαγε σαν βόμβα στο μυαλό μου.
Δεν εμπιστευόμουν κανέναν (φυσικά) να του πω τις σκέψεις μου και έβρισκα παρηγοριά σε παλιά τετράδια που τα έκρυβα στα πιό απιθανα σημεία (είπαμε δεν εμπιστευόμουν κανέναν).
Μετά από έναν ομηρικό καυγά με τους γονείς (τότε ήμουν περίπου στην ηλικία της μικρής) είχα γράψει :

"Μα γιατί δεν θυμούνται πως ένιωθαν όταν ήταν στην ηλικία μου? Γιατί δεν καταλαβαίνουν αυτά που περνάω?
Μάλλον οι άνθρωποι ξεχνάνε εύκολα το πως ένιωθαν παλαιότερα.
Θυμούνται καταστάσεις, αλλά όχι το πως ένιωθαν.
Εγώ δε θέλω να το πάθω αυτό.
Και για να μπορώ να θυμηθώ πως ένιωθα, θα γράφω τα πάντα εδώ (σσ.στο ημερολόγιό μου).
Ετσι ώστε όταν μεγαλώσει το μωρό (σσ η αδερφή μου) να τα διαβάζω και να γυρίζω σε αυτήν την ηλικία."

Έτσι και έκανα.
Κράτησα τα τετράδια αυτά.
Έχω μια κούτα γεμάτη τετράδια που χρονολογούνται από το 1996.
Πραγματικό αρχείο!
Σήμερα ήρθε η μέρα να ψάξω και να διαβάσω μερικές σελίδες...

Πραγματικά βοήθησε.
Πραγματικά έκανα ένα ταξίδι στο χρόνο.

Πήγα στο δωμάτιό της (χωρίς να ζητήσω συγνώμη που έχασα την ψυχραιμία μου' στην τελική αυτή με νευρίασε) και συνέχισα το μάθημα σε ήρεμους τόνους.
Την φίλησα στο μάγουλο και της πείραξα τα μαλλιά.
Μια ώρα μετά ήρθε στο δικό μου δωμάτιο. Μου είχε φτιάξει ζεστό κακάο.
Άφησε την κούπα στο γραφείο μου, μ' έκανε μια αγκαλιά (συνοδευόμενη από ένα σκαστό φιλί στο μάγουλο) και πήγε να συνεχίσει το διάβασμα.

(τελικά ήταν τρομερά γαμάτη η ιδέα που είχα πριν 14 χρόνια!) :D

3 σχόλια:

  1. Πόσο γλυκό!

    Το συγκεκριμένο αρχείο είναι πολύτιμο, αν κρίνω από τις αντιδράσεις που φέρνει :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χαχ, ναι, too much θα έλεγα...
    αλλά έτσι έγινε, οπότε... :)
    και κατα το πόσο είναι πολύτιμο... ο καιρός θα δείξει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. «Οι καταιγίδες της νεότητας περιτριγυρίζονται από λαμπρές μέρες» λέει ένας μεγάλος άντρας.
    Αρκεί, λέω εγώ, να θέλει κάποιος να εντοπίσει τις λαμπρές μέρες της νεότητας.
    Εσένα σου δίνεται η ευκαιρία να τις ανακαλύψεις μέσα απο τις καταιγίδες της νεότητας της αδελφούλας σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή