Πρώτη Μαΐου (?)

Κάθε χρόνο στο μυαλό μου, με το που βλέπω στο ημερολόγιο "1η Μαΐου", ακούγεται στα αυτιά μου το μότο "δεν είναι αργία , είναι απεργία" και όλα τα τραγούδια με τη σχετική θεματολογία που έχει πεί ο Βασίλης (ο Παπακωνσταντίνου καλέ).

Αλήθεια σας λέω.

Θύμωνα πάντα με αυτούς που νομίζουν ότι η μέρα αυτή είναι γιορτή της άνοιξης (χελόου , η άνοιξη - θεωρητικά - ξεκινάει τον Μάρτιο!! ) και τρέχουν να μαζέψουν κανα λέλουδο, να κάνουν το bbq και να γυρίσουν ευτυχισμένοι στα σπίτια τους...

Σήμερα σκεφτόμουν, για άλλη μία φορά, πόσο κόπο έκανε πολύς κόσμος για να κατοχυρωθούν τα λεγόμενα "εργατικά δικαιώματα".

Πολύς κόσμος πλήρωσε με τη ζωή του το τίμημα.

Ακολούθησαν μια-δυό γεννιές που απολαύσανε αυτά τα δικαιώματα.

Και ένιωθαν σίγουροι ότι και τα παιδιά τους θα έχουν τα ίδια δικαιώματα με αυτούς.

Κάνανε μεγάλο λάθος.

Πριν μερικά χρόνια άκουσα τον Γιωργάκη (ΓΑΠ) , στην προεκλογική του εκστρατεία (στην τελευταία που έχασε από τον Κωστάκη) να υπόσχεται (ανάμεσα στις υπόλοιπες υποσχέσεις που έδινε) με χαμόγελο :

"θα καταργήσουμε το οκτάωρο".

Ειλικρινά σας μιλάω, στο άκουσμα αυτής της πρότασης το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος.

"Δεν θα τολμήσουν" σκέφτηκα. "Θα τους πάρει ο κόσμος με τις πέτρες. Δεν θα τολμήσουν".

Πόσο αφελής μπορεί να ήμουν?

Και ήρθε η μέρα που πήρε ο Γιωργάκης την εξουσία, φώναξε το ΔΝΤ και τα δικαιώματά μας πήγαν στο βόθρο.

Δεν υπήρξε καμία αντίδραση.

Αντ' αυτού κάθε χρόνο οι διάφορες παρατάξεις κάνουν την συνηθισμένη βόλτα στο κέντρο της πόλης (της εκάστοτε πόλης) και θεωρεί ο καθένας που συμμετέχει σ' αυτή ότι έκανε το χρέος του.

Αντέδρασε. Έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει.

Και γύρισε σπίτι του με ήσυχη την συνείδησή του.

Σκέφτηκα πάλι αυτούς που τρέχουν να μαζέψουν λουλούδια..

Τελικά αυτοί είναι καλύτεροι από τους "αγωνιστές" της ημέρας....